Η αδυναμία ορισμού του «Αδύναμου»

27/08/2013 - 12:50

Του Θάνου Τζήμερου

Σε ένα προηγούμενο post ρωτούσα:

Μπορεί κάποιος να μας δώσει τον ορισμό του «κοινωνικά αδύναμου»; Ας πούμε, οικογένεια με τρία σπίτια και μηδέν εισόδημα, είναι;

Υπήρξαν πολλές απαντήσεις, απολύτως καμμία όμως δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο κυβερνητικής πολιτικής, δηλαδή, να γραφτεί σε μια εγκύκλιο, που να πάει στις εφορίες και να λειτουργήσει ως αντικειμενική οδηγία: αυτός που έχει αυτά τα χαρακτηριστικά είναι αδύναμος, ο άλλος δεν είναι. Κάποιοι προτείνουν συνεξέταση πολλών κριτηρίων για να είναι πιο δίκαιο το σύστημα, σχεδόν κατά περίπτωση.

Σωστό θεωρητικά, αλλά αναρρωτηθήκατε πόσοι άνθρωποι πρέπει να απασχοληθούν για να εξετάσουν 300.000 τουλάχιστον περιπτώσεις καθυστερούμενων δανείων; Σε πόσο χρόνο θα το κάνουν αυτό; Και τι ιδιότητα πρέπει να έχουν; Εφοριακοί; Δημόσιοι Υπάλληλοι γενικά; Ορκωτοί λογιστές; Τραπεζικοί;

Αυτά τα γράφω για να αντιληφθούμε την τεράστια απόσταση ανάμεσα στις γενικές έννοιες π.χ. «δικαιοσύνη», «αξιοκρατία» «ισότητα» και στην τεχνική τους αποτύπωση. Η πολιτική όμως δεν είναι έκθεση ιδεών. Είναι ακριβώς αυτή η τεχνική αποτύπωση που πρέπει να είναι όσο τον δυνατόν πιο δίκαιη δηλαδή πιο εξατομικευμένη και ταυτόχρονα όσο το δυνατόν πιο απλή και εφαρμόσιμη δηλαδή γενική. Αυτά τα δύο δεν μπορούν να ισχύουν μαζί, το καταλαβαίνετε.

Κάνετε το ως άσκηση για να δείτε από πρώτο χέρι τη δυσκολία: υποθέστε ότι είστε εσείς «ο αρμόδιος» και πρέπει να στείλετε μια επιστολή στις οικονομικές υπηρεσίες της χώρας περιγράφοντας, χωρίς περιθώριο παρανόησης, τον «οικονομικά αδύναμο». Βάλτε όσες παραμέτρους θέλετε: περιουσία, καταθέσεις, εισόδημα, παιδιά, σκυλιά, ό,τι νομίζετε. Θα διαπιστώσετε στα πρώτα 5 λεπτά πόσο δύσκολο είναι.

Συμπέρασμα: κάθε πολιτική που περιέχει προτάσεις τεχνικά προσδιορισμένες κάπου θα «κουτσαίνει». Αν θες να την αποδομήσεις, θα βρεις ένα αδύνατο σημείο. Το απομονώνεις και χτυπάς τον εκφραστή της. Αυτή η βρώμικη τεχνική πολιτικού πολέμου οδήγησε στην «κουβέλεια διάλεκτο» και στην ξύλινη γλώσσα. Δεν μιλάνε ξύλινα οι πολιτικοί στο σπίτι τους. Όταν όμως διατυπώνουν δημόσιο λόγο νοιάζονται περισσότερο να μην δώσουν στον αντίπαλο λαβή για επίθεση, παρά για να πουν πραγματικά κάτι.

Έτσι όμως πολιτική δεν γίνεται. Ανακυκλώνονται τα ίδια ευχολόγια, ενώ η ζωή προχωράει ερήμην και εις βάρος μας.
Η «Δημιουργία, ξανά!» θα μπορούσε να κάνει το ίδιο. Καινούργιοι ήμασταν, κανένας δεν θα μας κατηγορούσε. Όμως προτιμήσαμε να προτείνουμε ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ λύσεις, δηλαδή, εξ ορισμού προτάσεις με τρωτά σημεία, που ούτε εμάς μας ικανοποιούσαν απόλυτα ήταν όμως οι πιο απλές και άμεσα εφαρμόσιμες. Χτυπηθήκαμε γι” αυτό με λάσπη, χωρίς αντίλογο, γιατί αν υπήρχε αντίλογος τεχνικού χαρακτήρα θα φαίνονταν ότι είχε περισσότερα τρωτά.

Όμως το νέο πολιτικό ήθος που πρεσβεύουμε αναλαμβάνει το καθήκον να εκπαιδεύσει τον πολίτη στο να αξιολογεί και να σταθμίζει, όχι τις αφηρημένες έννοιες – εκεί όλοι είμαστε καλοί – αλλά τις εκ προοιμίου ελλειμματικές ρεαλιστικές προτάσεις.

Θέλω να πιστεύω ότι ο ψηφοφόρος αυτό κάποια στιγμή θα το εκτιμήσει.

Σχετικά άρθρα

• Unique Post

Δημοσίευση από Polis, Βρίσκεται στις κατηγορίες Άρθρα της Πόλις

Σχολιάστε το άρθρο