Κατάφεραν να ναυαγήσουν μέσα σε έρημο

Ναυάγιο μέσα στην έρημο. Το καταφέραμε κι αυτό. Δύο κορυφαίες ομάδες του ευρωπαϊκού μπάσκετ, η μία να το παλεύει όσο μπορούσε, αλλά απέναντι σε έναν ανώτερο αντίπαλο και η άλλη να διασύρεται επί 40 λεπτά με τα χέρια κάτω, χωρίς ενέργεια και χωρίς ψυχολογία.

Ο Παναθηναϊκός δεν μπόρεσε να υπερασπιστεί το στέμμα του. Ήταν και τα βαριά χαρτιά του, όπως ο Ναν ή και ο Σλούκας, που δεν έπιασαν έστω και την συνηθισμένη απόδοσή τους.

Γκρίνιες και για την διαιτησία, κυρίως στο πρώτο ημίχρονο. Αλλά και γενναία παραδοχή της ανωτερότητας του αντιπάλου από τον Αταμάν.

Ο Ολυμπιακός το μόνο που τον θύμιζε, ήταν το κόκκινο χρώμα στις φανέλες. Αυτό το οποίο τίμησε μόνο ο Φουρνιέ. Με τον Μπαρτζώκα να λέει ότι «έπρεπε να παίξουμε πιο επιθετικά, έπρεπε να παίξουμε με τελείως διαφορετικό τρόπο από τον οποίο παίξαμε σήμερα».

Αν δεν έκανε πλάκα με αυτές τις δηλώσεις, ας το θυμηθεί στην επόμενη ομάδα που θα είναι, γιατί δε νομίζω ότι θα τον κρατήσουν άλλο οι Αγγελόπουλοι.

Επιπλέον, ίσως λιγότερο ο ένας και πολύ περισσότερο ο άλλος, δεν σεβάστηκαν, δεν σκέφτηκαν, ούτε αυτούς τους φιλάθλους τους και οπαδούς, που ξοδεύτηκαν για να πάνε μέχρι τα Εμιράτα.

Για να είναι εκεί, στις εξέδρες, συμπαραστάτες στις ομάδες τους. Στις δύο ομάδες της Ελλάδας. Που τελικά τις έβαλαν κάτω στο παρκέ η μία, που έχει εξέχοντα οπαδό τον Τούρκο Πρόεδρο Ερντογάν και η άλλη του Πριγκιπάτου με προπονητή τον «αρχηγό» Σπανούλη, που λάβωσε την αγαπημένη φανέλα του, την«οικογένεια» του, όπως είπε μετά, αλλά δίνοντας μαθήματα σοβαρότητας και «κοουτσαρίσματος».

Μακάρι να πάει έτσι και αύριο το βράδυ. Σε ό,τι αφορά τον μικρό τελικό, τον τελικό της παρηγοριάς,ένας φίλος μου έλεγε αργά χθες βράδυ: «Έπρεπε να πάνε οι δυο τους μέχρι το Αμπού Ντάμπι για ένα παιχνίδι άνευ σημασίας πια; Δεν θα μπορούσαν να μείνουν εδώ στην Αθήνα και να το κάνουν και πιο επίσημα και πιο οικονομικά για τους φιλάθλους τους;»

Ομολογώ ότι δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Αλλά ίσως να μην έχει άδικο…
.