«Κατάσταση πολιορκίας» του Βερολινέζου

13/12/2010 - 14:24

Η αλήθεια είναι ότι, δεν μου έκανε καθόλου εντύπωση όταν είδα πρώτο πρώτο στη βιτρίνα ενός εκ των χαρακτηριστικότερων βιβλιοπωλείων της Λειψίας ένα βιβλίο αφιερωμένο στη ζωή και το έργο του Μίκη Θεοδωράκη, στο οποίο μάλιστα η φυσιογνωμία του μεγάλου Έλληνα συνθέτη έμοιαζε να «καταλαμβάνει» όλο το χώρο και να επισκιάζει τα υπόλοιπα βιβλίο-εκθέματα.

Ούτε μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι ο την 1η του Δεκέμβρη του 2010 ο Μίκης Θεοδωράκης ανακοίνωσε την ίδρυση Κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών με την ονομασία “Σπίθα” με σκοπό, όπως το αντιλαμβάνομαι, την αντίδραση, μέσω ιδεών και των αγώνων που αυτές επιφέρουν, με σκοπό την έξοδο από την κρίση. Εξάλλου ο Θεοδωράκης, συμφωνεί δεν συμφωνεί κανείς σε ιδεολογικοπολιτικό επίπεδο μαζί του, είναι παγκόσμια γνωστός για το έργο του, την αγωνιστικότητά του, το θάρρος και την έμπνευση την οποία ανέκαθεν διέθετε ο οποίος ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης τυγχάνει πατριώτης από τους λίγους, δυστυχώς, εναπομείναντες.

Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι το γεγονός ότι, δεν διαπιστώνονται ούτε σαν «σπάργανο», ανάλογες ανησυχίες και κατά συνέπεια πρωτοβουλίες, από τυχόν άλλους πολιτικούς – όχι γνωστούς κομματικούς – σχηματισμούς ή κινήματα της χώρας. Αυτό που τρομάζει σήμερα είναι ότι δεν φαίνεται να υπάρχει ούτε ένα «κύτταρο» αυτού που κάποτε ονομάζαμε φοιτητικό κίνημα. Αυτό που τρομάζει είναι ότι οι νέοι έχουν ξεχαστεί μεταξύ φραπέ και τσιγάρου και – κακά τα ψέματα – οι όποιες πολιτικές ομάδες δεν αποτελούν τίποτε άλλο από παρακλάδια των κομμάτων με απώτερο σκοπό τον εγκλωβισμό νέων ανθρώπων – από τα δέκα οκτώ τους αν είναι δυνατόν – στις «δαγκάνες» τους προκειμένου να υπάρξουν κομματικά οφέλη. Ένας βαθύς ύπνος. Ο οποίος κατά μερικούς φαίνεται να αποδεικνύει, για άλλη μια φορά, αυτό που δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι καν: τον ραγιαδισμό των νέο – Ελλήνων.

Παράλληλα, κανένα ΜΜΕ της τηλεόρασης και όχι μόνο, δεν «αποτύπωσε», ως όφειλε, στους φτωχούς και φουκαράδες Έλληνες τηλεθεατές του το προφανές: ότι η «μνημονιακή» κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα συνέπεια των πράξεων της πλειοψηφίας των «ενοίκων» της «γιάφκας» του Συντάγματος, είναι «αιματηρά» δυσοίωνη: «όροι παραίτησης από την εθνική κυριαρχία υπέρ των δανειστών της Ελλάδας σε περίπτωση που δεν θα μπορέσει να πληρώσει το χρέος της….». Περιμένει άραγε κανείς να μπορέσει η Ελλάδα να ξεπληρώσει, με αυτές τις πολιτικές το χρέος της; Εδώ δεν μπορούν άλλες χώρες, με παραγωγικούς κλάδους και εξαγωγές, να ξεχρεώσουν τα χρέη τους… Θα μπορέσει η Ελλάδα; Εκτός και αν πιστεύουν ακόμη ότι στο γνωστό – διαφημιστικό ως αποδείχθηκε – σλόγκαν (περί αυτού πρόκειται τελικά) «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες…». Ναι, η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες…της Γερμανίας!

Για να επανέλθουμε λοιπόν, είναι προφανές ότι αυτό που λέμε «πολιτικό αισθητήριο» δεν το έχουν πολλοί. Αυτό έχει να κάνει, μεταξύ άλλων, με το πόσο επιτυχώς μπορεί και αντιλαμβάνεται κανείς την προοπτική ενός πολιτικού σχηματισμού: αν δηλαδή ο σκοπός, οι υποσχέσεις ενός πολιτικού σχήματος έχουν την προοπτική που το ίδιο υπόσχεται ή είναι ψευδείς και αν υφίσταται η «ηθική» αυτή που θα οδηγήσει στην πραγμάτωση – ή ειλικρινούς προσπάθειας έστω πραγμάτωσης – των όποιων προεκλογικών, για παράδειγμα, υποσχέσεων. Το ορθό πολιτικό αισθητήριο δηλαδή έχει να κάνει με αυτό που λέμε «ορθή κρίση». Η «κρίση» δεν είναι κάτι που, για παράδειγμα, πρέπει να ακολουθεί εκ των υστέρων μια πράξη ή συμπεριφορά αλλά που πρέπει να προηγείται. Και εδώ ο Ελληνικός λαός, στην συντριπτική πλειοψηφία, απέτυχε.

Ο Μίκης Θεοδωράκης λοιπόν, όντας αγωνιστής και με εξαιρετικό πολιτικό αισθητήριο, το οποίο δικαιολογεί απόλυτα και το πλούσιο σε – ουσιαστικούς – αγώνες βιογραφικό του και έχοντας στην πλάτη του 85 έτη παρουσίας στον πλανήτη, δίνει το στίγμα για την αφύπνιση των Ελλήνων για την οποία δεν πρέπει να υπάρξει ούτε αναβολή ούτε καθυστέρηση. Ας ακολουθήσουμε την προσπάθεια του. Όχι επειδή είμαστε δήθεν «αριστεροί» ή «δεξιοί», ούτε επειδή είμαστε Έλληνες, αλλά επειδή (πρέπει να) είμαστε (ακόμη) άνθρωποι.

Σε διαφορετική περίπτωση, σε μια χρονική συγκυρία που στην Ευρώπη δεν υφίσταται ούτε ένας μεγάλος ή έστω «μεσαίου βεληνεκούς» ενεργός πολιτικός ηγέτης, η Ελλάδα θα καταντήσει το κρυφό όνειρο της κ. Μέργκελ και των πολιτικών (sic) συνοδοιπόρων της: Ένα τουριστικό θέρετρο, ιδιοκτησία πλουσίων καπιταλιστών και πλουτοκρατών, «Ευρωπαίων» και Αμερικανών πολιτών, το οποίο θα ατενίζουν από μακριά οι πρώην πολίτες του, ασθμαίνοντας σαν καρκινοπαθείς στις νεόκτιστες Ελληνικές «φαβέλες».

Υ.Γ Τι αστείο. Ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν το 2000 υποψήφιος για το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης. Σήμερα, μεταξύ άλλων, Νόμπελ ειρήνης έχουν λάβει ο Χένρυ Κίσινγκερ το 1973 και ο Μπαράκ Ομπάμα το 2009 (πότε πρόλαβε;)…

Καληνύχτα σύντροφοι.
Καληνύχτα Ελλάδα.

«Βερολινέζος»

Σχετικά άρθρα

• Unique Post

Δημοσίευση από Polis, Βρίσκεται στις κατηγορίες Άρθρα της Πόλις

Σχολιάστε το άρθρο